પરમ પૂજ્ય મોરારી બાપુ ના આપેલા સત્ય, પ્રેમ અને કરુણા ના ત્રણ મણકા થી બનાવેલી કંઠી પહેરી ને જીવવાનો એક પ્રયાસ. જીવન માં ઉજ્જવવો છે એજ એક સંસ્કાર, એજ પ્રથમ અને અંતિમ સંસ્કાર!
અંતિમ સંસ્કાર
જો બાળો ને પલળે મારા પ્રેમ થકી લાકડા,
તો પછી મને કહેતા નહીં…
ઈંધણ બને જો ખુદ નું સત્ય ને બચી જાય જો ઘી,
તો પછી મને કહેતા નહીં…
ઉઠે કરુણા નો ધુમાડો ને જો ભીંજે જોતી આંખો,
તો પછી મને કહેતા નહીં…
ન ધુમાડો કે ભીનાશ, ને જો થાય ભડકો અને લજવાય જો કંઠી,
તો પ્લીઝ કોઈને કહેતા નહીં…
પરવાહ નથી કે દફનાવો ધરતી મા કે દો અગ્નિદાહ,
પણ માતા સીતા ની જેમ મારી પરીક્ષા કોઈ લેતા નહિ…
જો બાળો ને પલળે મારા પ્રેમ થકી લાકડા,
તો પછી મને કહેતા નહીં…
jo bāLo ne palLe māra prem thakī lākadā,
to pachī mane kehtā nahī…
indhaN bane jo khud nu satya ne bachī jāy jo ghī,
to pachī mane kehtā nahī…
uṭhe karuṇā no dhūmāḍo ne jo bhīn̄je jotī āṅkho,
to pachī mane kehtā nahī…
na dhūmāḍo ke bhīn̄āsh, ne jo thāy bhaḍako ane lajavāy jo kanṭhī,
to please koīne kehtā nahī…
parvāh nathī ke dafnāvo dhartī mā ke do agnidāh,
paN mātā Sītā nī jem mārī parīkṣhā koī letā nahī…
jo bāLo ne palLe māra prem thakī lākadā,
to pachī mane kehtā nahī…
Wrote this poetry on 11th Jan 2024 while listening to Morari Bapu’s katha, Manas Kabirvad organised at Bharuch, Gujarat.
Bhavin Shukla 
Leave a comment